Wie ben ik

Onderweg in de trein naar een van de belangrijkste “spreekbeurten” uit mijn carrière. Ik oefen in mijn hoofd voor de 12^de keer de tekst van mijn pitch. Twee weken geleden werd ik gevraagd het innovatievraagstuk te vertegenwoordigen in de onderhandelingen over het nieuwe klimaatakkoord dat de overheid met het bedrijfsleven, consument en belangorganisaties wil gaan sluiten. Ik steek mijn mening niet onder stoelen of banken, dus deze uitnodiging had ik eerlijk gezegd niet verwacht.

Een reeks whatsapps komt binnen “mijn knie is weer hersteld, dus ik ga vandaag met je schema aan de slag. Wat betekent “sp” (seriepauze) eigenlijk?” “Ik ben super nerveus voor Zandvoort, moet ik gelletjes meenemen voor 12km of vind je dat niet verstandig?”. Voor zo’n 35 mensen in Nederland ben ik vooral hardloopcoach. Iemand aan wie je blije postrun selfies stuurt, die commentaar geeft op je garmin gegevens of adviseert met betrekking tot pijntjes, wedstrijdplannen of schoenenstress.

In werktenue

Zaterdag sta ik aan de badrand om een groep van 15 pubers af te matten met allerlei marteloefeningen op het droge, ook bekend als landtraining voor zwemmers. Voor hen ben ik “de beul”. Op dinsdag sta ik ook aan de badrand om 2^de jaars wedstrijdzwemmers de slagen te helpen verbeteren. Jongetjes en meisjes van 8, aan wie ik eindeloos vraag om te STROOMLIJNEN en voor wie ik het voordoe in mijn clubshirt, liggend op een startblok. “Juf, juf, heb je vandaag weer paaseitjes meegenomen?” vroegen ze deze week. “Hoe heet ik ook alweer jongens?” “iets ingewikkelds!!” antwoordt een meisje nadat ze de snorkel uit haar mond heeft getrokken.

En thuis ben ik gewoon mama. Die weet waar de gymtas ligt, de discussies voert met de turntrainster, brengt, haalt, zwemwedstrijden klokt en soms flink boos wordt dat de hond nog niet is uitgelaten “jullie wilden toch zo graag een hond???”.

Laatst maakte iemand uit mijn werkomgeving een opmerking over mijn identiteit op Twitter. Ik had de dag ervoor een foto geplaatst van een hardloopclinic die ik in het weekend in Baarn had gehouden. In mijn (e-nigs-zins) hysterische nieuwe roze legging. Hij merkte op dat ik onaanvolgbaar was. Wie was ik nou precies: een hardloopcoach of een energie “expert”. Het klonk een beetje als dat ik moest kiezen of ik nou voor AJAX of voor PSV was. “Beken kleur!”. Soms stel ik mezelf de vraag ook. Vanochtend nog: “wat zouden al die serieuze mensen in de zaal straks van mijn pitch denken als ze wisten dat ik eigenlijk, stiekem, het liefst flamingo armbandjes zou willen verkopen en over hardloopschema’s zou willen appen”. Zou ik dan niet meer mogen mee doen? Zouden ze dan twijfelen aan de integriteit of kwaliteit van mijn boodschap?

Tja. De kleur valt op!

En de ouders op de zwemtribune? Wat zouden die ervan vinden als ze zouden weten dat ik eigenlijk niet de hele dag met zwemmen of kinderen bezig ben, en mijn kennis vooral moet hebben van de KNZB instructie-DVDs. Als ze mij zouden tegenkomen bij een Ministerie strak in pak. Ken je dat nog? Hoe ongemakkelijk het was als je jouw juf op vakantie per ongeluk tegen kwam met een ijsje in haar teenslippers, hand in hand met haar vriend. “ieewwwwww, gatver, de juf is een mens!”.

Ik merk vaak weerstand bij mensen als ik aangeef dat ik dinsdag na 16:30 absoluut niet meer kan vergaderen. Of op woensdag einde dag. Omdat ik zwem en landtraining geef. Hoe betrokken ben je dan bij je werk als je een zwemtraining vóór laat gaan?

Ik ken geen hiërarchie in wat ik belangrijk vind. De overwinning van iemand die je coacht voor haar eerste 5km race en na maanden blessure een selfie stuurt met een medaille tussen de tanden is in mijn hoofd even belangrijk als een goede bijdrage aan een discussie over klimaat en energie. Hoe veel zorgen ik me ook maak over die problematiek. Ik zet me 100% voor beiden in. Ik haal dezelfde voldoening uit de high-five van een 9 jarige die zijn 100m vrije slag voor het eerst onder de 2 minuten zwemt en vindt dat ik daar een aandeel in heb gehad. Het gesprek met de turntrainster is super belangrijk.

Laten wij eerlijk zijn: we gaan allemaal (mijn generatie en jonger in ieder geval) tot ons 80^ste werken. Het echte leven is nu. Niet na ons pensioen. Mijn kinderen zijn 8-bijna-9 en 11. Over 10 jaar is het oorverdovend stil in huis. Heb ik niets meer te zoeken bij de zwemclub en is de turntrainster niet meer geïnteresseerd in een gesprek met mij. Ik zou graag iedereen, die er andere geheime levens erop na houdt, willen vragen om op te staan en dat gewoon bespreekbaar te maken. Hoi, ik ben Kees, ik werk bij de belastingdienst, maar ik fluit elke zondag hockeywedstrijden en zit in de kascommissie van de schaakclub. “Hoi Kees!”

Oh en één van deze weken kom ik met mijn energiepet in RADAR, op AVOTROS. “ieeewwww, mijn hardloopcoach is een oersaaie nerd”.