Eten: Where to begin?

Hoezo bloggen over eten little miss wrongchoices?

Om met de deur in huis te vallen, ik heb geen enkel recht om een blogpost over eten te schrijven. Ik heb namelijk een paar dubieuze prestaties op mijn naam staan op dit terrein. Zoals de Eiger 101 (met een luttele 6000 hoogtemeters) op 2 gelletjes (ik betwijfel of ik ze zelfs echt op had), een knijpzakje babyappelmoes, een banaan en twee handenvol amandelen uitlopen. Ach, het was maar 20 uur lopen he, dus dat kon prima. Ik ga je met deze blog ook niet inspireren om de keuken in te duiken voor een cheesecake-zonder-cheese-en-zonder-cake, omdat ik dat niet kan. Ik lees wel recepten op facebook en het lijkt me heerlijk om ze te maken, maar ik heb er geen geduld voor en ik heb geen keukenmachine. En alles wat lekker en gezond is moet met een keukenmachine heb ik over de jaren geleerd. Dan begin ik vol enthousiasme na dat ik Xanthaangom gevonden heb bij de biowinkel aan een no-bake taart en het sneuvelt bij “maal de noten en zaden in de keukenmachine”. “Jongens, we halen vanavond gewoon een ijsje, het gaat hem niet worden met mama’s lekkere taart”.

Bakken zonder keukenmachine… 

Oh en ik vergat bijna dat ik ooit op een “all-chocolate diet” ben gegaan. In mijn tijd als student in Engeland was ik op het briliante idee gekomen om 3 weken mijn 1500 dagelijkse calorieën uit chocolade te halen. Als het toch minder moest, dan maar lekker. Het leverde broeken die niet meer dicht gingen en een acneaanval. Good busy.

Relatiestatus: ingewikkeld

Ik heb ook niet de beste relatie met eten. Op mijn 17^de werd een eerste liefde eenzijdig opgezegd, kampte ik met depressieve aanvallen en maakte iemand een opmerking over mijn omvang. Ik was niet dik. Mijn beste vriendin was wel superdun en super klein, en we werden vaak Laurel en Hardy genoemd. Er volgde een donkere periode met veel dalen en weinig pieken. Op de laatste dag van mijn behandeling kreeg ik twee cadeau’s en één belangrijke wijsheid mee. Ik kreeg de poster mee die in de wachtkamer van de psycholoog hing en waar ik helemaal verliefd op was geworden. Het is een quote van Goethe “Benader iemand zoals hij is en hij zal zo blijven. Benader hem zoals hij kan worden en hij zal zo worden” (maar dan in het frans, omdat ik toen in Parijs woonde). Dit citaat is de kern van waarom ik met ikbeginvandaag ben begonnen en hoe ik met mensen die bij mij trainen omga. Daar misschien ooit een blogpost over.

Het tweede cadeau was van de psycholoog die mij liet beloven dat ik nooit meer op een weegschaal zou staan. Op de desbetreffende dag dacht ik dat ik dat nooit zou kunnen. Ik beloofde mezelf dat een maand te proberen, en toen het lukte werd het een jaar. Ik weigerde daarna stelselmatig mijn gewicht te horen. De verloskundige heeft er niets over mogen verklappen, de sportarts ook niet. Ze mochten zelf kijken en dat was dat. Ik heb natuurlijk in de afgelopen 21 jaar weleens op een weegschaal gestaan. Maar de paniek die het brengt en de impact op mijn zelfbeeld is zo enorm dat ik dan teruggrijp naar mijn belofte van toen. Gelukkig hebben wij een scheef huis en een overgevoelige weegschaal die alle mogelijke variaties op je gewicht kan aangeven of je nou naast de wastafel, bij de WC op bij het bad staat, dus jezelf wegen bij ons heeft net zoveel nut als hete thee inschenken uit een chocolade theepot.

En dan de wijsheid. “Laetitia, een eetstoornis is levenslang”. Oftewel: “je bent voor nu genezen en eet weer gezond, maar je zal je hele leven moeten werken aan gezond blijven”. Ik ging vanochtend een sportbeha kopen. De winkel had ook veel badmode hangen. Ik grapte dat ik al meer dan 10 jaar geen badpak heb aangetrokken en dat het passen van een bikini voor mij gelijk staat aan 150 keer opdrukken op één arm. Maar ja, het is geen grapje, het is de ugly truth . Ik zie in de spiegel iemand anders dan wie jullie zien, en nee ze lijkt niet op Doutzen Kroes. Op mijn 17^de al, en nu nog steeds. Het gaat nooit meer veranderen. Het is wat het is.

Het is wat het is

Hoe sporten mijn relatie met voeding veranderde

Ik heb ondertussen een gezonde verstandhouding met eten. Nou, in ieder geval: dat vind ik. Anderen (zoals mijn echtgenoot R) hebben daar een andere mening over. Maar als hij deze wil ventileren, moet hij maar zelf gaan bloggen. Waarom zorg ik beter voor mezelf dan ik voor mijn 17 jarige versie zorgde:

1. ik heb kinderen die moeten groeien zonder alle complexen waarmee mama groot is geworden (en mijn kinderen sporten belachelijk veel dus ik zou eigenlijk een subsidie moeten ontvangen voor wat ik per week aan eten voor ze kwijt ben);
2. ik heb nooit echt hele vette dingen lekker gevonden dus ik vecht niet elke dag tegen de drang om chips te pakken (tja, ik kan daar ook niets aan doen. Ik kom uit een sla-nest);
3. ik sport heel veel. Als in geen triatleetschema, maar wel een hele werkdag per week bezig.

Dat laatste werkt als volgt: ik sport veel, en ik heb dus heel veel en heel vaak honger. Nee niet trek, gewoon HONGER. En waar ik me als tiener prima uren kon uithongeren is dat nu eigenlijk niet eens mogelijk meer. Iets anders is dat ik over de jaren heen echt heb kunnen ervaren hoeveel invloed voeding op mijn sportprestaties kan hebben. Wat ik al demonstreerde met mijn Eiger ervaring: als er ooit een wedstrijd was geweest “wie lukt het om een marathon op een kwart gelletje te lopen” had ik die 4 jaar geleden gewonnen. Als je denkt aan hoeveel je op zo een wedstrijd verbrand, vraag je je wel af waar ik toen mee bezig was. En dat weet ik zelf ook niet. Een combinatie tussen mijn glutenallergie, maagkrampen tijdens het lopen (heel vaak), en gewoon de neiging om altijd net niet genoeg eten in te nemen. Want ja, er ligt bij een ultra chips en chocolade maar dat vind ik lastig te associëren met “gezond bezig zijn”. Ik kwam na de Eiger bij een geweldige coach terecht die begon door mij te sturen naar een sport diëtist. Er ging een wereld voor mij open. Dan praat je niet over calorieën, of afvallen of de hele dag acaibessen smoothies met gesouffleerde boerenkoolchips eten. Maar je praat over eiwitten en koolhydraten en hoe je deze slim kan combineren en op welke momenten. Ik paste het toe en liep de Berenloop in 3:34 ipv 3:47 waar ik steeds op bleef steken. Ik ben niet zo van het bewaren van medaille maar op deze ben ik toch echt super trots.

Zo hoort het te gaan: lunchen met ijs of ontbijten met taart, soms, omdat het lekker is. Zij kunnen dat.

Voeding en sporten combineren heel vaak lastig

De mensen die ik coach worstelen vaak met voeding naast het hardlopen. Hoe ga je om met continu honger? Moet je eraan toegeven? En wat eet je dan als je niet van de quinoa bent? Wat eet je voor een race? Wat eet je na een training? Mag je dan meer eten als je hardloopt? Wat moet je ’s avonds eten als je om 9 uur alsnog gaat lopen? Waarom kom je aan na een marathon? Of juist andersom: waarom val je zo snel af? Als ervaringsdeskundige kan ik ze tips geven, binnen de perken van mijn kunnen en van de uitdaging waar ze mee worstelen. En, net als bij mijn hardloopschema’s: weet ik het niet, dan verwijs ik altijd door. Oh en nee ik schrijf geen chocolade diëten voor, het werkt namelijk …. niet.

Wil je een analyse laten doen van je voeding in relatie tot het hardlopen, zie https://ikbeginvandaag.com/product/sportvoedingsanalyse/ of overleg met je sportarts en/of sportdiëtist.